VAN ISTANBUL NAAR CAPADOCIE
We zijn vroeg op Schiphol en kunnen alles rustig regelen. De fietsen uit depot halen en inchecken, het verloopt goed. Ons vliegtuig vertrekt een kwartier later en dat komt door onze fietsen, er komt iemand van de bagage in het vliegtuig melden dat ze de dozen moeten indeuken omdat ze niet door de laaddeur kunnen, we hebben geen keus en hopen er het beste van. Na een tussenstop in Zürich zijn we dan toch nog op tijd in Istanbul. We sluiten aan bij de lange rij voor de douane en als we dan eindelijk aan de beurt zijn zegt de ambtenaar dat we eerst een visum moeten regelen. In de Lonely Planet staat dat het niet hoeft, maar dat klopt dus niet. We regelen een visum en gaan opnieuw in de lange rij staan. We zijn eindelijk door de douane en vinden onze fietsen in de zwaar gehavende dozen in de bagagehal, iets verderop liggen al onze tassen midden in de hal. Han ziet een karretje en we laden ons hele zooitje op en net als alles opgeladen is zegt een vriendelijke meneer dat we dat niet mogen en dat hij dat moet doen en dat het geld kost. We hebben geen keus en hij loodst ons naar buiten en regelt vervoer naar de stad. Na een tijdje komt er een nieuwe Renault Kangoo aan en als de chauffeur onze lading ziet wordt hij wat bleek om de neus.
Hij gaat het toch proberen en na veel gepuzzel zit alles in de taxi en dan staan wij nog buiten en wij moeten toch ook mee. Han gaat op de voorstoel zitten met de pook tussen de billen en ik wurm mij ernaast en samen houden we ons vast aan het open raam. Onze chauffeur is erg aardig en hij spreekt goed Duits en zo is het een gezellig ritje. Hij levert ons af bij het Oriënt Hostel en hij helpt ons zoveel als hij kan. We slepen onze fietsen door de kelder naar de binnentuin van het Hostel en besluiten om vandaag niet verder naar de fietsen te kijken, we willen het nog niet weten en we willen eerst genieten van Istanbul. En dat laatste lukt prima, we beginnen met een grote pul bier en een lekkere kebab. De stad is vol sfeer, we voelen ons weer helemaal thuis. Het wordt al donker, de maan schijnt, de sterren fonkelen en de moskeeën zijn sprookjesachtig verlicht. Er is veel muziek om ons heen, we kijken naar een klank- en lichtshow bij de Blauwe Moskee en fotograferen de avondsfeer. Na de show begint er een groot vuurwerk op de zee van Marmara, Istanbul een sprookje van duizend en één nacht. In het hostel mogen we gratis internetten en zo kunnen we het thuisfront al snel ons eerste bericht sturen. Tegen middennacht zijn we zo moe dat we als een blok in slaap vallen.
Gelukkig, de fietsen komen wonder boven wonder puntgaaf uit de dozen. We zetten de boel weer in elkaar en gaan door de stad fietsen. Na 2 km zien we een gestrande wielrenner, een broodmagere man. Hij heeft een lekke band en Han helpt hem met plakken, hij heeft geen plakspullen bij zich. De man maakt in zijn uppie een tocht langs de zwarte zee denken we te begrijpen want hij spreekt alleen maar Turks en morgen wil hij eerst met ons mee fietsen. We zullen wel zien. Morgen om 9.30 uur zal hij ook met de boot naar Yalova gaan. We fietsen verder en fietsen over de Galatabrug en komen uiteindelijk in een parkje en daar eten we onze laatste Hollandse krentenbollen op. Er zijn veel Turkse families hier in de schaduw onder de bomen neergestreken. Het duurt dan ook maar even of we worden van alle kanten van thee, koekjes en snoepjes voorzien. De meeste families hebben een kleine grill bij zich waar ze straks vuurtjes op maken en lekkere dingen op gaan roosteren. Voor ons zijn zojuist twee oude dames gaan zitten met een kleine radio die gigantisch kraakt maar het maakt ze niet uit, als er maar geluid uit komt. De moskee achter ons begint nu nog harder tot gebed op te roepen, de linker dame zet de radio uit en gaat bidden, ook achter ons wordt er stevig gebeden. De rest blijft lekker verder genieten van de schaduw van de bomen en het zachte zeewindje. De dames voor ons drinken stiekem een biertje, het blikje wordt steeds in de tas verstopt. Het wordt drukker en drukker om ons heen en het begint aan alle kanten te roken, de oude dames die zelf veel herrie maken met die kraakradio willen niet in de rook zitten en jagen een vuurtjesstoker weg. Het blijft grappig, zelf wel overlast veroorzaken en dan toch nog klagen. Al zittend maken we de mooiste foto´s.
We vervolgen onze tocht en komen langs het Dolmabachi paleis en daar is net wisseling van de wacht. Leuk om te zien, het paleis hebben we al vaker bezocht op onze andere bezoeken aan Istanbul, we kijken even naar die wachtwisseling en fietsen verder. We fietsen tot aan de grote brug, eten een ijsje en gaan terug naar Yenikapi om de tijd van de veerboot te bekijken. De boot vertrekt morgen om 9.30 uur, de wielrenner zei dit al, maar we willen het zelf toch nog even checken. Op de terugweg naar ons hostel komen we weer van alles tegen. Een Turkse jongen uit Eindhoven die blij is een Hollander te zien, hij zegt dat hij het heerlijk vindt dat hij weer even Nederlands kan praten. We kletsen wat en gaan verder. Er wordt ook hier van alles geroosterd, het hele park zit vol met grote families. In No Time zitten we tussen een hele grote familie aan de thee en we mogen fotograferen wat we willen. Als dank krijgen we nog een grote zak thee mee voor onderweg. Han heeft ondertussen van een andere familie al geroosterde visjes gehad.